سال ساخت: ۱۳۹۷ متراژ زمین: ۳۰۰ مترمربع زیربنا: 1400 متر عکاس: محمد حسن اتفاق
شرح پروژه این پروژه که شامل طراحی و معماری ساختمان دروس می باشد، در زمینی به مساحت ۳۰۰ متر مربع در محله دروس تهران واقع شده و در پنج طبقه، هر طبقه با یک واحد سه خوابه و یک طبقه پیلوت و زیرزمین طراحی شده است. طبقه ی همکف شامل حیاط، لابی و پارکینگ است، این در صورتی است که اتاق های انباری، مکانیکی و ادامه ی پارکینگ در زیرزمین قرار گرفته اند. از گذشته تا به امروز خانه یک مکانی ایمن برای بشر به حساب می آمده که افزون بر حفظ حریم خصوصی آن ها، به نیاز ارتباط افراد با فضای عمومی (خیابان و حیاط) توجه ویژه ای داشته است. امروزه نیز به عنوان عنصر اصلی عامل ارتباطی بصری فضای درونی و عمومی بیرونی، پنجره ها هستند. به گفته ی یوهانی پالاسما معمار و پدیدار شناس فنلاندی: پنجره در معماری، نور و سایه، جهان بیرون و درون، فضای باز و بسته، درون گرایی و برون گرایی و عمومی و خصوصی را به یکدیگر پیوند می دهد. امروزه ساختمان های متعددی را مشاهده می کنیم که در آن ها پنجره ها تنها، ردیفی از روزنه هایی مطابق با قوانین ملی ساختمان، بر نمای آن ها هستند و ساکنین چنین ساختمان هایی با نصب دائمی پرده، خود را از مزایای این عنصر معماری محروم می کنند. در طراحی این پروژه طراحان سعی بر آن داشتند تا با نگاه معمارانه ای به پنجره به عنوان یک عامل پیوند دهنده ی درون و بیرون توجه کنند. با توجه به این که امروزه بسیاری از ساختمان ها با نماهای شلوغ و پیچیده ای ساخته شده اند، در این پروژه طراح سعی براین داشته تا با توجه به هرج و مرج بصری ایجاد شده توسط جزییات و تزیینات اضافی نمای ساختمان های مجاور، از میزان آشفتگی بصری بکاهد و به آرامش محیطی منطقه کمک کند. بدین صورت که طراح به گونه ای آگاهانه به پنجره ها شکل داده است که به جای پنجره هایی صرفا بزرگ و با دیدهای مستمر و خسته کننده، چشمان بیننده را با پازلی از قاب های مختلف روبه رو کند که می توانند سطح نما را اسکن و اطلاعات بصری آن را جذب کنند. همانطور که می دانید نشستن بر سطح زمین یکی از عادات ایرانیان می باشد. طراحی پنجره های کم ارتفاع به کاربران اجازه می دهد تا فضای بیرون را مشاهده نمایند. استفاده از هندسه ی خالص مستطیل برای پنجره ها در عین سکون و آرامش توانسته است با تنوع در ابعاد و اندازه ها و نورپردازی، چشم و ذهن بیننده را به رقص و حرکت وا دارد و به صورت ناخودآگاه به درک کلیت نما دست پیدا کند. با طراحی این نوع پنجره ها، رقص و حرکت نور و دید های مختلف در درون فضای خانه ادامه پیدا می کند و چشم ساکنین، محیط و منظر بیرون را مانند پازلی متنوع در حالات مختلف زندگی (در حالت مکث و حرکت) کامل کرده و این ادراک بصری دائما در حال تغییر است. آنان نظاره گر رقص باران و برف و ریزش برگ درختان در قاب های مختلفی می شوند و اینگونه است که پنجره به پیوند دهنده ای شاعرانه بین فضای درون و بیرون تبدیل می شود. این ساختمان به دور از پیچیدگی و به صورت یکپارچه است که با مصالح سنگ سفید رنگ به نمای خنثی ای تبدیل شده است و به کاربر این اجازه را می دهد تا با نورپردازی فضای داخلی و قرار دادن گلدان های مورد علاقشان، در طراحی نمای خانه ی خود مشارکت کرده و به آن تنوع بخشند. استفاده از عناصر چوبی احساس آشنایی را به کاربر منتقل می کند و یادآور تنه ی درختانی است که در نمای مقابل ساختمان قرار دارد. همچنین این کاربرد چوب به داخل فضای نشیمن خانه کشیده می شود و بخشی از تیرهای سقفی و وسایل موجود در فضای خانه را تشکیل می دهد که این امر موجب پیوستگی درون و بیرون ساختمان می شود. همراه با این ادراک بصری، لمس گرمای طبیعی درهای چوبی ورودی ساختمان به این غنای حسی کمک می کند.